آب و آتش نسبتي دارند جاويدان؛

مثل شب با روز ، اما از شگفتي ها،

ما مقدس آتشي بوديم و آب زندگي در ما،

آتشي با شعله هاي آبي زيبا.

آه،

سوزدم تا زنده ام يادش،که ما بوديم

آتشي سوزان و سوزاننده و زنده.

چشمه ي بس پاکي روشن،

هم فروغ و فرّ ديرين را فروزنده،

 هم چراغ شب زداي معبر فردا.

آب و آتش نسبتي دارند ديرينه.

آتشي که آب مي پاشند بر آن ، مي کند فرياد.

ما مقدس آتشي بوديم ، بر ما آب پاشيدند.

آب هاي شومي و تاريکي و بيداد.

خاست فريادي ، و درد آلود فريادي.

من همان فريادم، آن فرياد غم بنياد.

هر چه بود و هر چه هست و هر چه خواهد بود،

من نخواهم برد،اين از باد:

_ کآ تشي بوديم بر ما آب پاشيدند _

گفتم و مي گويم و پيوسته خواهم گفت،

 ور رود بود و نبودم

              [ همچنان که رفته است و مي رود]

                                                    بر باد...